رسا نه !

این روزا از هر کسی بپرسی نقش بی بیسی در انقلاب ایران چی بود. هر کس یه تحلیلی براش داره. پخش اخبار، شعارهای ی و پررنگ کردن مشکلات و  پر رنگ کردن رهبری انقلاب و  هزار یه چیز دیگه تا اینکه کاملا برسی به این که نهه !هیچ نقشی نداشت و فقط وقایع رو گزارش کرد!

اما این روزا از هر کسی بپرسی نقش شبکه تلویزیونی "من و تو" در جامعه ایرانی چیه. کم تر چیزی میشنوی!؟

از اون جایی که نقش بی بیسی برای یه سری افراد مشخصه که نقش جهت دهی ی هم داشته به نظر من  این شبکه کاملا جایگزین تهای پیشین بی بیسی هست

"من و تو" شبکه اشو با کلی برنامه مفرح شروع کرد و کلی مخاطب جذب کرد، این روزا هر بار که میبینمش که البته زیادم نیست! چیزی به جز اخبار درگیری و شلوغی و ی و ارشاد و  اخبار پر رنگ تلخ و بعضا تکراری شلوغیها نمیبینم. و البته در کنارش برنامه هایی برای اینکه چقدر شا ه خوب بود و چقدر کار کرد برای ایران و فرهنگ ایران چقدر والا بوده و .

راستش رو بگم  من هر دو این شبکه ها رو دوست دارم، هم بی بیسی و هم من و تو،جدا از برنامه های فرهنگی که دارن و دوست دارم ببینم هر دو شبکه رو میبینم چون وادارم میکنه فکر کنم و هر جا خواستم گول بخورم آگاهانه بدونم این مسیر مسیر من نیست، مسیر اوناس!

به نظرم در زمان شا ه کارهای خوب بسیاری شده و متاسفانه مشکلات بسیاری هم بوده که سبب ساز انقلاب شد. این روزا ایرانم  مشکلات زیادی داره که قطعا ""باید دیده بشه"" تا بهش پرداخته بشه ولی نه با جریحه دار کردن احساسات مردم. ما تا یاد نگیریم احساساتمونو کنترل کنیم  "نمیتوانیم" و "نخواهیم توانست" که مسیر درست رو در پیش بگیریم. این مشکلیه که خیلی از ما ایرانی ها داریم من جمله خودم!!  کنترل عواطف و احساسات. همون نقطه قوتمون که من عاشقانه دوستش دارم همون نقطه ضعف  من و ما هم هست. و من به این دلیله که به صراحت میگم هیچ شبکه تلویزیونی یا رسانه ایی رو نمیبینم که دلسوز ایران و مردم ایران باشه. هیچ کدام! و شبکه های داخلی هم با انکار کردن مشکلات کاملا  احساسات جریحه دار شده مردم رو نمک پاشی میکنن. کاش در کنار هزار تا برنامه  آواز و رقصو . یه برنامه میساختن که کنترل عواطف رو بهمون یاد بده. کنترل عواطف نه فقط تو زندگی شخصی که زندگی اجتماعی (شایدم هست و ما بهش توجه نمیکنیم!) و کاش برنامه هایی برای ساختن تفکرات اشتباه نمیساختن

تفکرات اشتباهی که همه ما ایرانی ها تا موقعی که ساکن ایران باشیم نمیفهمیم. و حتی سفر هم نمیتونه کمک کنه چون سفر یه مدت زمان موقت برای هر کس هست. در زمانهای کوتاه صبر ما بیشتر هست و البته احتمال بروز مشکلات کمتر و فقط با زندگی کردن در یه کشور هست که میزان اشکالات یه جایی رو میفهمیم

تفکراتی مثل این رو ببینین که ور دل هر ایرانی بشینی میگه:

* خارج از ایران وقتی هواپیما تاخیر داره، بهتون اطلاع میدن، بهتون غذا و آب مجانی میدن، ازتون عذرخواهی میکنن!، یا اصلا کلا همیشه همه چی سر وقت و مرتبه

* خارج از ایران آب گرفتگی معابر زمان بارندگی وجود نداره و کمک رسانی در زمان بحرانهایی مثل زله، آتش سوزی، سیل یا بهتون "سریعا" داده میشه!

* خارج از ایران کارهای اداری به سرعت و  دقیق انجام میشه

* خارج از ایران نژاد پرستی نیست و همه به هم احترام میذارن

* خارج از ایران بداخلاقی در کار اداری وجود نداره

و خیلی موارد دیگه و مشابه این که وقتی مدتی  زندگی خارج از ایران داشته باشی به وضوح میبینی اصلا همچین چیزی نیست

خلاصه که طولانیش نکنم. شاید فقط همون ژاپنه که برای سه ثانیه دیر اومدن یا اشکلات کاری ازتون عذرخواهی میشه و ما ایرانیها نمیتونیم از مسئولینمون توقع داشته باشیم ژاپنی رفتار کنن درر حالی که ما  فقط طلبکار باشیم!

و من اگر بخوام یه چیز بسیار چشمگیر رو به عنوان تفاوت ایران و بقیه جاها ببینم قطعا صبر مردم در پذیرش مشکلات هست که هنوزم نتونستم کشف کنم خارج از ایران ، این آیا از صبرشونه یا از نا آگاهیشونه یا براشون مهم نیست کلا!